į Dangų...

No dobrze.

Niech będzie, że z powyższego zdjęcia jestem naprrrawdę dumna :)

A niebo (zwłaszcza z prawej strony) wygląda jak malowane akwarelami...

***

A gdy ja uwieczniałam akwarelowe niebo, za moimi plecami...:

Wytrwałość

A CZY TY SPRAWIŁAŚ JUŻ SOBIE ZIMOWE FUTRO...?

;)

No i coś specjalnie dla mnie...

Mlecyk <3

...chyba już naprawdę ostatni w sezonie...

No jakby nie patrzeć - jest to wszak rękodzieło! :o)

Krótki ma żywot...

Dla potomnych nie przetrwa...

Ale tu i teraz - JEST! :o)

Normalnie sama sobie zazdroszczę..........;)

Gdy pierwszy dnia posiłek przygodą się staje...

Chciałam zjeść moje śniadanie,

Lecz przyjrzałam się badawczo:
Co Ci stało się, bananie?

Jak delfina mam zjeść na czczo?

Prawdopodobnie w d-moll...

Oto stówka stuka...

Setny post, akurat w takiej tonacji się trafił...

Ekspresowe jeże

Nieś po rosie w dal w zapłakany świat...

Ostatnimi czasy przebywam gdzieś ciągle między "Czasem Honoru", Świętem Niepodległości, hymnem i barwami narodowymi a Koncertem Pieśni Patriotycznych...

"Deszcz, jesienny deszcz" od kilku dni gra mi w głowie...

Wam też może zagrać, jeśli zajrzycie na stronę Poldka: KLIK

Lala Ania, czyli historia o tym, jak to zbyt małe na wszystkie Panieneczki butki swe przeznaczenie spotkały. A tak naprawdę, to o czymś o Wieeeeele Ważniejszym! :o)

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedemnastoma pasmanteriami były sobie wrzosowe pantofelki... KLIK

(...)

Czas mijał, a straży królewskiej nie udało się odnaleźć upragnionej właścicielki...

Pantofelki niecierpliwiły się coraz bardziej i ciągle powtarzały, że chcą aby ktoś w nich tuptał...

W tym samym czasie, 255 km na północ rosła sobie Maleńka Panieneczka Igulanka o Wielkich Stópkach...

Wielkimi krokami (godnymi Wielkich Stópek) zbliżał się Wielki Dzień Panieneczki Igulanki...

Dzień, w którym miało się wydarzyć Coś bardzo, bardzo, bardzo, baaaaardzo Ważnego...!

Autorka tej bajeczki zamyśliła się głęboko nad tym, co takiego mogłaby stworzyć, co przypominałoby Małej Panieneczce o tym Niesamowicie Ważnym Dniu...

Spojrzała na wiercące się niecierpliwie pantofelki...

I tak to...

...od wrzosowych pantofelków i Wielkiego Dnia Maleńkiej Panieneczki powstała...

lawendowooka lala Ania.

Ania - bo tak właśnie brzmi chrzcielne imię Maleńkiej Panieneczki.

(Tu Anka jeszcze nieuczesana...

Szczerze mówiąc, podobała mi się taka :) ale nie wypadało, żeby w Wielki Dzień pojawiła się taka zmerchlona...)

A w Wielkim Dniu nastąpiło spotkanie Maleńkiej Panieneczki z lalą Anią.
Z inicjatywy Małej Panieneczki, spotkanie przebiegło raczej milcząco i refleksyjnie...

...podobnie dnia następnego...

(ale już w fioletowej jedności)

Sądzę jednak, że chwilowa zaduma jest tylko preludium do przyszłych radosnych chwil pełnych rozmów, śmiechu i wspólnych sekretów...

A Maleńkiej Panieneczce życzę, by nie tylko - jak w bajkach - żyła długo i szczęśliwie, ale by Żyła Wiecznie, Szczęśliwie, w Miłości...

Co widzicie...?

Ech te LITEWSKIE chmury...

Dają do myślenia!

:o)

Księżycowo mi...

..

..

Odrobina kordonkowej kwiatowości

...tam gdzie zaczyna się praca z kordonkiem i szydełkiem 1,25...

...dokładnie w tym punkcie kończy się mój szydełkowy talent...:(

Co za męka, panie dzieju...

Wymęczone bukieciki osiądą na wyszydlonych uprzednio dziecięcych beretkach. 

Kiedyś

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno...

Wtedy zaś zobaczymy twarzą w twarz...

Dabar mes regime lyg veidrodyje, mįslingu pavidalu, 

o tuomet regėsime akis į akį. 

(1 Kor 13,12 oczywiście...)

Odbite w brudnej kałuży, ale jednak Niebo..........

Jesień u Jeży

Dmuchawce okiem Dzieci

Pokazywałam kiedyś TUTAJ jak przeróżne, niepowtarzalne, wyjątkowe dzieła tworzą Dzieciaki, mając zadany ten sam temat i mając do dyspozycji te same materiały...

Maj 2013.

Tym razem mieli tylko ołówki i kartki...

Słabo widać :(

Szkoda, że nie sfotografowałam każdej pracy z osobna :(

...jeszcze wtedy nie wiedziałam, że wkrótce będę unosić się na nasionku Dmuchawca...

...żeby odetchnąć od szydła...

...coś z innej beczki...

(z dawnych czasów)

Śpiworek dla Bo

Dawno, dawno temu pewien Miś o imieniu Bo zamówił u mnie śpiworek...

Naczekał się biedak straszliwie długo...

Wprawdzie nie sądzę by śpiworek był mu w istocie potrzebny, gdyż zawsze znajdzie się ktoś, kto go na noc z chęcią przygarnie i zapewni przytulny kącik.

Jakoś tak się bowiem składa, że prawie wszyscy go kochają, mimo że to podrywacz, uwodziciel, Casanova, i łajdak niewierny.

Ale skoro zbliża się pora gdy niedźwiedzie zapadają w zimowy sen to pomyślałam, że miłosiernym uczynkiem będzie zaspokojenie śpiworkowej potrzeby Bo'busia... A że wpadł do mnie na dwie nocki, więc siedział mi na stole i motywował do pracy. Sam dobierał kolory, wymiary, motywy... (Tylko poduszka z jego podobizną była niespodzianką. Uszydliłam ją gdy spał. Pozornie go to nie obeszło, ale zarejestrowałam radosny błysk w oku!)

Oczywiście i tak marudził, że mu nie wygodnie czy coś tam, ale w rzeczywistości spał tak smacznie, że go w niedzielę dobudzić nie mogłam pomimo zmiany czasu...

Oj ten Bo'bek...

Nagrandzi, namąci, wzgardzi a i tak masz do niego słabość...

O czapce, która wymknęła się spod kontroli (plus seria narcystycznych słitfotek z samowyzwalacza gratis ;))

Ten niezręczny moment, kiedy zdajesz sobie sprawę, że w Szydełkowym Szale (Szy Szy) posunąłeś się ciut za daleko...

Powyższe zdjęcie wykonane dzięki uprzejmości Brata Słońca, które zechciało dziś niespodziewanie rozświecić się na całego i upiększyć jesienny Poznań.

Swoją drogą, fajne to uczucie: 27 października spacerować po Ogrodzie Botanicznym w krótkim rękawku...

Nie spadały dziś z nieba kwiaty (co czasem w tym Miejscu się zdarzało), ale pachniało Nadzieją, Obietnicą i psalmem 30...

Ostatnie zdjęcie dedykuję wszystkim, którzy spędzili ten weekend na tychże samych warsztatach tańca co ja. Niechaj patrząc na nie zanucą pod nosem: "Eja eja eja eja eja eja eja o" :o)

***

A jeśli chodzi o przechodniów...

Cóż, urozmaiciłam im nieco nudne niedzielne popołudnie...;)